Og völvan spáir...

Á vappi um hugan.

Dagar í örmum örvæntingar.

Dómur meðvitaðrar sjálfsásökunar.

Í draumi, ómeðvituð blekking.

Seglum þöndum á vit alls þess lokkafljóðs

er bar fyrir sjónir

í sviphendingu nýs dags.

Og sólin sem skríður úr hýði sínu,

varpar gullnum geislum sínum inn í tilveru mína,

svarta, lokaða.

Opnast fyrir hugskotið,

í huganum tendrast líf.

Söngur, dans, leikræn tjáning.

Í formi ástaróðs,

um mig bylgjast frygð,

eitt augnablik.

Gærdagurinn leið,

í dag nýtt hlutverk.

Og völvan spáir betri tíð.

En er ekki tilbreytingarlaust á vígstöðvunum!