Í fylgd Bakkusar konungs.

Í þokunni sem umlykur mann

er áfengið flæðir úr hófi.

Skynsemin týnist, púkar  leika 

lausum hala.

Fegurðin verður öll meiri,

eða kannski rifar maður segl

eitt andartak og útvíkkar

fegurðarskyn sitt.

Látlausar konur verða kynbombur,

lofaðar - ólofaðar.

Siðferðiskenndin skríður í helli sinn.

Gleymist í augnablik,

stundum lengur,

allt fer á flug.

Minnið mann loks svíkur! 

 

Tungumál ástarinnar!

Ég tala ekki fullkomlega

tungumál ástarinnar.

 En stundum hugsa 

  ég heitt.

Reyni að fanga

augnablikið.

 

En, hafið er svo stórt

og blátt. 

Ógnarstórt hægindi gert

úr flosmjúkri skynjun.

Skynjun mín hvítþvegin

hamingja í tóminu! 

 

 

 

 

 

 

 

Tréin í garðinum mínum.

Tréin í garðinum mínum. 

Greinar þeirra kvíslast eins og æðarkerfi

í forsögulegum garði minninganna .

Hver grein ígildi sérstakrar

lífsreynslu úr fyrri tíð.

Þroskatré mitt hjúpað mjúku

flauelsmyrkri. 

Tek út kerti, varpa rómantískum

bjarma á lífsskeið mitt.

 

Grisja - snyrti mitt tré.

Hegg af því dauðar og laskaðar greinar,

hleð þeim í köst, tendra í.

Sit við bálköst dáinna minninga.

Reykur liðinna hugljómanna

liðast þráðbeint upp í loftið

í logni tilfinninga minna. 

 

   

Innhverfa!

Taumlaus naflaskoðun.

Ský dregur fyrir sólu!

Ferðin endalausa -

               inn í meðvitundina.  

Sumarævintýri.

Hef verið að dunda,

eitt augnablik.

Að gera ekki neitt,

slá á létta strengi,

ferðast um hugann,

rifja upp mynd,

ímynd af þér.

 

Þú sem komst

með ærslafengnu fjöri.

Trylltir mig um stund,

teymdir mig um bæinn,

kveiktir í mér bál.

 

Burt flaugst

í enda sumars.

Tregt mér var um það,

sé þig aldei aftur,

þú hafðir gaman af. 

Þrjú högg!

En svo var það  þetta skrýtna, þessi kona

sem kom og þreif hjá mér einu sinni í viku.

Já, ég vissi ekki afhverju, hver hún var eða hvaðan.

Ekki þáði hún laun frá mér, ekki einu sinni kaffibolla.

Alltaf á þriðjudögum, á slaginu eitt,

birtist hún á tröppunum.

Sló þrjú létt en ákveðin högg á dyrnar,

samt hafði ég dyrabjöllu, mikið hljómaspil

og fallegt, en nei, alltaf þrjú létt

ákveðin högg.

Aldrei talaði hún, fyrst þegar hún kom,

já, hvenær var það nú aftur, ----

man það ekki, nokkur ár síðan.

Bank bank bank, ég undrandi, hva ætli bjallan sé biluð!

Stendur hún þarna á tröppunum.

Með kústa, fötur, tuskur, fægilög og bón,

já, hvað það heitir nú alltsaman,

þetta sem konur nota við þrif!

Góðan daginn, sagði ég, benti henni á bjölluhnappinn,

ýtti á hann, jú jú, bjölluhljómurinn

fallegur og tær.

Hún breytti ekki svip, kinkaði aðeins kolli,

rótaði í kápuvasanum, dró upp velkt

pappírssnifsi, rétti mér.

Þegar hafði slétt úr snifsinu, blasti það við mér,

nafnið mitt.

Man það skýrt, leit í augu hennar, grá-fljótandi,

hér-þar, svo óræð, samt eins og svo

viss í sinni sök!

Já, þetta er ég, meinti þá að hún hefði

fundið réttan mann.

Hvað get ég gert fyrir þig?

Hún rétt beraði tennurnar, var það bros,

veit ekki, trúlegast.

Með látbragði sýndi hún manneskju að þrífa,

og þá meina ég "Þrifnað" með stórum staf,

tók upp af tröppunum fötu sína og

tilheyrandi og gekk inn.

Engu ansaði hún spurningum mínum,

aðeins þetta - kannski bros.

Svo, að mér fannst, með eldingarhraða

þreif hún allt hátt og lágt.

Indælt!

Alltaf á þriðjudögum á slaginu eitt,

þrjú létt en ákveðin högg.

Hver hún var, hvaðan, hver sendi hana,

borgaði laun, það veit ég ekki.

En þetta var sannarlega indælt. 

 

    

 

Lítið yrki.

Vertu mér samferða í

kyrrðinni sem umlykur

hjarta mitt.

Gangtu með mér í

skógarlundum fegurðarinnar.

Horfðu með mér til himins,

sjá óskastjörnur brosa.

Sigldu með mér hafið

til annara heima.

Fylg mér á ókunnum stígum,

gegnum nýtt landslag.

Sáum fræjum,

uppskerum ástina.

Höldumst í hendur,

sjáum tímann líða hjá.