kannski......

Það sem maður hugsar og það sem maður gerir er tvennt af

ólíku tagi en kannski mun einn daginn verða breyting á

og hin tæra verund taka yfir, lífið verður ein heild.

hógværð.....

Og í hugarfylgsninu

verður stundum til

þetta tóm, eitthvað

sem er ekki neitt en

fyllir samt út í allar

glufur og kemur í veg

fyrir að upp spretti

hugsun ný og falleg,

sem gæti á sinn

hógværa hátt bætt

heiminn í eitt andartak.

©Steinart 2014

á milli........

„Það sem máli skiptir

og það sem engu máli

skiptir og allt þar á

milli sem er bið.”

©Steinart 2014

Sigling til nýs upphafs.............

Skyldi vera að nú sé rétta augnablikið til að sleppa landfestum og sigla þöndum seglum á vit hins ókunna, láta vindinn ráða för. Leyfa hinu óvænta að verða hluti af lífinu, sleppa takinu af því lífi sem ekkert er nema froða í stóru, handblásnu glasi frá liðnum tíma. Frá hugmyndalegri fátækt lands í höftum. Og enn á ný erum við búin að sigla fleyi voru á sker torræðra drauma, brotin er í smátt stjarnan sem reis við sjónrönd okkar og skein svo skært, lýsti yfir löndin stór og smá, ekkert land komst í hálfkvisti við hið mikla ríki víkinganna, Ultima Thule, þar sem við gáfumennin bjuggum til ríkidæmi, heimskunnar. En það sem lagt var af stað með var að ýta fleyi sínu á flot, hífa segl og halda á vit hins ókunna, opna fyrir flæði hins guðdómlega sem allstaðar er til staðar og leyfa tilfinningunum að koma, vera, hlæja, gráta, hvísla, öskra, hreinsa hugann, leyfa nýju fræi að spíra, skjóta rótum og loks breiða úr sér í fegurstu litadýrð, senda angan út í veröldina í von um að, þó ekki væri nema ein manneskja sem gleddist við ilm þessarar vonar.

©Steinart 05.10.2013

nálgast hina tæru þekkingu........

Margföld er nálgun mín, blekking hins venjubundna lífs almúgamannsins er hula ofin úr innprentuðum væntingum frá áróðursmeisturum auðvaldsins. Hef sjálfur gengið göngin, farið um völundarhúsið, hlaupið í hringi eins og vel uppalinn rakki. Gert tilætlaðar kúnstir, knúið hamingjuhjól aðalsins eins og hamstur um nótt. Og allt í einu verður manni fært að strjúka huluna frá augunum ef maður vill, en standa þá líka í eyðimörkinni, sviptur táknum hinnar ytri staðalímyndar.

Já, nakinn í eyðimörk hinnar táknrænu skilgreiningar, sviptur hinum ytri einkennum stéttar þinnar. Rétt eins og Adam, hinn fyrsti maður sem hafði í hendi sér alla hugsanlega möguleika hinnar nýju verundar á jörðu hér.

Og hvar hefur lífsins straumur borið okkur, haldreipið er hið innra, veröldin öll er eins og við höfum gert hana, við getum gert hana að einhverju öðru ef við viljum það.

Í upphafi vorum við alls megnug, sköpunin var í okkar höndum en um leið líka hin öflugu eyðingaröfl.

©Steinart

Samhliða.............tiveruflakk!

Flýgur um huga tær ímynd af hinni sönnu tilveru, hugsanlegri á grundvelli nýrra viðmiða á samhliða jörð. Og hvernig er henni háttað, getur maður verið hér og þar, eða þarf maður að hverfa héðan lífs eða liðinn til að umskapast á nýrri jörð. Hverfur maður kannski héðan og saga manns þurrkast út eins og hefði aldrei verið. Eða skiptist maður upp eins og fruma líkamans, tveir, þrír, fjórir, ótölulegur svermur af mér á ótal tilverusviðum. Er það kannski það sem draumar eru, þegar maður dettur á milli tilverustiga og upplifir sig í öðrum samhliða tilverum........

©Steinart

Lífsins leikrit............ Prósi ~ heimspekileg hugleiðing.............

Því nakinn stend frammi fyrir siðgæðisnefndinni. Óvarinn reyni að afsaka hegðun mína. Reyni að réttlæta framtaksleysi mitt í lífsins stóra leikriti. Afsaka stöðu mína á baksviðinu, milli sviðstjaldanna. Að afsaka sviðsskrekkinn, muna ekki línurnar sem þó voru svo vel æfðar. Vel ígrundaður prósi sem lagði sál mína í. Þaulæfð danssporin sem þó þorði ekki að stíga, steig ekki heldur í vænginn við allt það kvenfólk sem þó gaf mér auga, lamaður af ótta á hliðarlínunni meðan lífið rann hjá. Og nú hafa þau hlaðist upp árin, sest á herðar mér, íþyngjandi. Frammi fyrir uppgjörsnefndinni, spurning um hvort komist upp um stig, hvort geti kjaftað mig upp á næsta borð þessa leiks sem kallast líf. Hef ég náð tilskilinni færni eða þarf ég að sitja eftir og læra mína lexíu. Komast ekki héðan úr fjórvíddinni. Þurfa að ganga í gegnum niðurbrotið. Upplifa dauða móður jarðar. Taka þátt í baráttunni við hin illu öfl sem svo lengi hafa hér um vélað. Vera með í að svipta hulunni af elítunni. Afhjúpa hina djúpstæðu blekkingu sem höfum verið beitt, hvernig höfum á skipulegan hátt verið heilaþveginn og hlekkjuð á hjóli fáfræðinnar.
Verið þrælar sjálfviljugir í kapphlaupi neysluhyggjunnar sem nú er að ganga af okkar eina samastað, jörðinni dauðri. Er von, já er ekki von um að hægt sé að vekja fólk upp af svefninum. Opna augu mannkyns fyrir því að ekkert er svo meittlað í steininn að ekki megi breyta því ef við viljum. Að í okkur býr svo magnaður kraftur, svo óendanlega miklir möguleikar, aðeins ef opnum sál okkar og virkjum hinn sanna kraft frá frumbernsku okkar. Tengjumst hinni kosmísku vitund sem varðveitir sögu okkar og möguleika til nýrrar sköpunar.
Öld Vatnsberans er upp runnin, hið margumtalaða þúsundáraríki. Frí mengunarlaus orka mun brjóta niður vald olíufurstanna, kapítalisminn mun líða undir lok og við taka hinir blessunarríkustu tímar.

Á nýjum tímum mun sagan verða til skoðunar.

Enn eina ferðina eru blikur á lofti.
Tilfærsla herja, hótanir, brigsl um framleiðslu kjarnorkuvopna.
Hví eru sömu heimskulegu orsakatundrin farin að sjást á ný.
Nú þegar stefnir í hrun fjármálakerfisins , þá skal tekin upp hin þekkta mannfjandsamlega stefna að reyna að tendra ófriðarbálið, koma af stað allsherjarstyrjöld, þar sem allt væri lagt undir, engu eirt.

En erum við ekki við þröskuld hinnar nýju vitundar.
Er ekki mannkynið að vakna til nýrrar skynjunar.
Og væri ekki yndælt ef enginn mætti til herkvaðningar.
Stríð verða ekki háð nema að einhverjir hermenn séu til staðar, en ef þeir mæta ekki hvað þá. Snúum bökum saman, umföðmum hvert annað, því eins og Icke segir; „Ástin er allt ~ allt annað er hjóm.“
Vitund vor er að opnast og nýr skilningur á tilverunni að verða ljós, hinn sanni grundvöllur verundar okkar.

Orka plánetanna í sólkerfi okkar er að aukast, tíðnin að hækka, miklar breytingar að eiga sér stað. Og af þeim sökum hriktir í öllu sem við áður höfum tekið sem gefnu. Tækifæri mannkyns til vaxtar eru nú.

Sameinumst í að senda jákvæðar hugsanir út á loftvegina, því með jákvæðum straumum má hafa áhrif til hins betra.

©Steinart

Samhliða...marghliða tilvera.

Í svefnrofunum ferðast um land handan vökunnar, ævintýri sem erfitt getur verið að ráða í. Þar sem víða er farið, samferðafólk úr vökunni, fyrr á árum og nú í samtíðinni er oft komið í allt annað samhengi en átti / á að venjast. Eru það langanir sem koma úr djúpi sálarinnar eða kannski samhliða lifandi tilvera sem fram fer í svefni þessarar tilvistar, þeirrar tilveru sem nú er í og skrái þessar mínar hugrenningar. Er þá í hinni samhliða tilveru minni vaka þessarar, draumur hinnar. Eru kannski margir fletir, margar samhliða tilverur í gangi, er tilvera sú sem er mér nú efst í huga aðeins með sterkasta tengingu í augnablikinu! Og er yfirgef þetta tilvistarstig tekur ein hinna við, öðlast stekustu tenginguna, nú eða tekur enn á ný við nýtt ferli með eina ríkjandi vitund og margar þokukenndar er lifna í svefni nýrrar tilvistar!

Eru draumar línuleg atburðarás eða kaótísk, er hin hugsanlega margskipta tilvist í mörgum lögum í sálarlífinu. Og eru þá þær upplifanir sem hver tilvera / tilvist inniheldur púsl í sameiginlegum þroska sálarinnar.